رای وحدت رویه شماره ۲۶ مورخ ۵/۹/۱۳۶۴

رأی وحدت رویه هیأت عمومی دیوان عالی کشور
نظر به اینکه برابر ماده ۱۹۲ قانون اصلاح موادی از قانون آیین دادرسی کیفری و ماده ۷ قانون راجع به مجازات اسلامی مصوب ۱۳۶۱ ، جرائم و نیز مجازاتها حسب نوع آنها به حدود و قصاص ودیات و تعزیرات تقسیم شده اند نه خلاف و جنحه و جنایت مندرج در قانون مجازات عمومی سابق و مجازات توهین به افراد در ماده ۸۶ قانون تعزیرات شلاق تعیین گردیده و ماده ۲۱۷ قانون صدرالاشعار که در مقام تعیین حدود صلاحیت دادگاه کیفری دو در مقابل دادگاه کیفری یک فحاشی را در صلاحیت دادگاه کیفری دو دانسته است ، به معنای نفی صلاحیت بازپرس یا جانشین او در رسیدگی به شکایت مزبور در حدود وظایف قانونی آنها نمی باشد ، بنابراین رسیدگسی به اهانت و فحاشی در دادسرا ، چنانچه شاکی راسا به دادسرا شکایت نماید و اظهار نظر متقضی بر موقوفی یه منع تعقیب یا مجرمیت ، تکلیف قانونی قضات دادسراست و رأی شعبه ۲۲ دادگاه کیفری دو تبریز که نتیجتلا بر همین مبنا صادر شده ، منطبق با موازین قانونی تشخیص می شود .
این رأی به تجویز ماده ۳ قانون اضافه شده به قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۳۷ برای دادگاه ها در موارد مشابه لازم الاتباع است.
هیأت عمومی دیوان عالی کشور