قانون تربیت بهداشت کار دهان و دندان به منظور گسترش خدمات درمانی و بهداشتی در روستا – ماده وا
ماده واحده – به منظور گسترش و پیشرفت خدمات درمانی و بهداشتی دهان و دندان در مناطق محروم و روستاها وزارت بهداری تربیت‌بهداشت‌کاران مربوط را عهده‌دار و پس از تعلیم به نقاط مذکور اعزام می‌دارد.
تبصره ۱ – حداقل مدارک تحصیلی لازم برای داوطلبین دیپلم متوسطه می‌باشد.
تبصره ۲ – برای نقاط محروم هر استان متناسب با جمعیت و وسعت جغرافیایی و درجه محرومیت سهمیه‌ای تعیین می‌شود.
تبصره ۳ – داوطلبین از بین واجدین شرایط محلی با در نظر گرفتن سهمیه استانی بعد از گذرانیدن امتحان انتخاب خواهند شد و پس از استخدام در‌حوزه خود مشغول خدمت می‌شوند.
تبصره ۴ – ضوابط آموزشی مشترکاً توسط وزارتخانه‌های بهداری و آموزش عالی تهیه و مدرک تحصیلی افراد مذکور فوق دیپلم فنی خواهد بود.
تبصره ۵ – پنج سال اولیه بعد از فراغت از تحصیل افراد مذکور منحصراً در اختیار وزارت بهداری بوده و وزارتخانه مزبور مکلف به استخدام‌مشارالیهم در نقاط محروم و کمتر از ده هزار نفر به تفصیل آیین‌نامه خواهد بود.
تبصره ۶ – آن گونه افراد به هیچ عنوان حق اشتغال به طور آزاد در امور دندانپزشکی و حرف وابسته را ندارند.
تبصره ۷ – وزارت بهداری مکلف است ظرف مدت ۳ ماه از تاریخ تصویب این ماده واحده آیین‌نامه‌های لازم را تهیه و به مورد اجراء گذارد.
تبصره ۸ – پس از مدت ۶ سال کار در روستاهای تعیین شده این افراد با شرکت در امتحان مخصوصی می‌توانند به تحصیلات خود تا اخذ درجه‌دکترای دندانپزشکی ادامه دهند.
تبصره ۹ – دولت مکلف است هزینه لازم جهت اجراء این طرح را از محل اعتبارات آموزشی وزارت بهداری که در بودجه سال ۱۳۶۰ پیش‌بینی‌خواهد نمود تأمین نماید.