نظریه مشورتی شماره ۷/۹۷/۶۶۹ مورخ ۱۳۹۷/۰۳/۳۰
با توجه به اینکه در مده ۵۱۰ قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲، به قطعیت یا قابلیت تجدیدنظرخواهی و فرجام نسبت به حکم واحد صادره در اجرای ماده مزبور تصریح به عمل نیامده است، بنابر این در خصوص مورد مذکور باید به قاعده عام حاکم بر تجدیدنظر خواهی یا قابلیت فرجام نسبت به آرای دادگاهها رجوع گردد و لذا با لحاظ مواد ۴۲۷، ۴۲۸ و ۴۴۳ قانون فوق الذکر ، آرای دادگاههای کیفری قابل تجدیدنظر و فرجام و آرای صادره از سوی داگاه تجدیدنظر (در خصوص موضوع ماده ۵۱۰ قانون صدرالذکر) ، قطعی است. بنابر این در مواردی که رأی صادره در اجرای ماده ۵۱۰ قانون فوق الذکر حسب مورد قابل تجدیدنظر یا فرجام خواهی است، اعمال مقررات ماده ۴۴۲ قانون مارالذکر که بر این قابلیت استوار است، قابل اعمال است