آیین نامه تأسیس درمانگاه های دندان پزشکی – ماده ۱
ماده ۱ : تعاریف
ماده ۱ –درمانگاه دندانپزشکی موسسه ای است که به منظور ارائه خدمات تشخیصی، درمانی و پیشگیری بیماریهای دهان و دندان توسط دندانپزشکان عمومی و متخصص بر اساس ضوابط و مقررات مربوطه دائر میگردد.
تبصره ۱- درمانگاه عمومی دندانپزشکی: مرکز درمانی است که در آن دندانپزشکان عمومی مجاز به ارائه خدمات دندانپزشکی عمومی در چهارچوب برنامه های آموزشی دوره دندانپزشکی عمومی می باشند.
تبصره ۲-همکاری دندانپزشکان متخصص با درمانگاههای عمومی در جهت ارائه خدمات با کیفیت بیشتر بلامانع می باشد.
تبصره ۳-درمانگاه تخصصی دندانپزشکی: مرکز درمانی است که درآن دندانپزشکان متخصص حداقل در سه رشته تخصصی کلینیکی متفاوت فعالیت می نمایند.
تبصره ۴- همکاری دندانپزشکان عمومی با درمانگاههای تخصصی دندانپزشکی به منظور ارائه خدمات عمومی دندانپزشکی بلامانع است.
۲-۱ به منظور رعایت اختصارات در این آئین نامه وزارت متبوع جایگزین وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، دانشگاه یا دانشکده جانشین دانشگاه ،دانشکده علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی و مرکز دندانپزشکی جایگزین درمانگاه دندانپزشکی عمومی و مرکز تخصصی جایگزین درمانگاه تخصصی دندانپزشکی می گردد.
۳-۱ دندانپزشک عمومی به شخصی اطلاق می شود که دوره دکتری دندانپزشکی عمومی را در یکی از دانشگاه های معتبر داخل یا خارج از کشور به پایان رسانده و موفق به اخذ مدرک دکترای عمومی دندانپزشکی شده باشد. مدارک فارغ التحصیلان خارج از کشور بایستی به تائید وزارت متبوع و یا وزارت و علوم و آموزش عالی رسیده باشد.
۴-۱ دندانپزشک متخصص به شخصی اطلاق می شود که دوره تخصصی را پس از طی دوره دکتری دندانپزشکی عمومی در یکی از دانشگاهای معتبر داخل و یا خارج از کشور به پایان رسانده و موفق به اخذ مدرک پایان دوره تخصصی دندانپزشکی طبق مقررات مربوطه شده باشد. مدرک فارغ التحصیلان خارج از کشور بایستی به تائید وزارت متبوع و یا وزارت علوم و آموزش عالی رسیده باشد.
۵-۱ پرستار دندانپزشکی به شخصی اطلاق می گردد که دوره پرستاری دندانپزشکی را در یکی از دانشگاههای معتبر گذرانده و موفق به اخذ گواهینامه رسمی کاردانی شده باشد.
۶-۱ تکنیسین لابراتوار دندانسازی به شخصی اطلاق می گردد که دوره کاردانی دندانسازی (پروتز ) را در یکی از دانشگاههای معتبر گذرانده و موفق به اخذ گواهی نامه رسمی کاردانی شده باشد