قانون نظام هماهنگ پرداخت کارکنان دولت – ماده ۱
ماده ۱ – حقوق مبناء مستخدمین رسمی مشمول قانون استخدام کشوری و مقررات استخدامی شرکتهای دولتی مصوب ۱۳۵۲ برابر است با حاصل‌ضرب ضریب حقوق موضوع ماده ۳۳ قانون مذکور در عدد مبناء گروه مربوط به شرح جدول زیر که جایگزین جدول حقوق ماده ۳۲ قانون استخدام‌کشوری می‌شود.
گروه عدد مبناء
–
۱ ۴۰۰
۲ ۴۵۰
۳ ۵۰۰
۴ ۵۶۰
۵ ۶۲۰
۶ ۶۸۰
۷ ۷۴۰
۸ ۸۱۰
۹ ۸۸۰
۱۰ ۹۵۰
۱۱ ۱۰۲۰
فواصل اعداد مبناء گروههای متوالی بعد از گروه ۱۱ به ترتیب ۷۰ و حداکثر گروه قابل احراز، گروه ۲۰ خواهد بود.
تبصره ۱ – گروههای ورودی مستخدمین مشمول این قانون با در نظر گرفتن مقاطع تحصیلی
آنان و نوع و حساسیت شغل، اهمیت وظایف، میزان‌مسئولیتها و بر حسب رسته‌ها و رشته‌های مختلف شغلی در یکی از یازده گروه اول جدول موضوع ماده ۱ تخصیص می‌یابد.
تبصره ۲ – اعداد مبنای حقوق ماهانه مقامات و همطراز آنان به شرح زیر تعیین می‌گردد که با اعمال ضریب مذکور در ماده ۱ قابل پرداخت خواهد‌بود.
الف – معاونین وزراء ۱۷۰۰
ب – استانداران، سفراء ۱۸۰۰
ج – وزراء، نمایندگان مجلس شورای اسلامی، معاونین رئیس جمهور، معاونین قوه قضائیه و رئیس کل دیوان محاسبات ۱۹۰۰
د – معاون اول رئیس جمهور، نواب رئیس مجلس شورای اسلامی و
اعضای شورای نگهبان ۲۰۰۰
ه – رؤسای سه قوه ۲۲۰۰
تبصره ۳ – مقامات مذکور پس از پایان دوران تصدی به ترتیب در بالاترین گروههای جدول فوق تخصیص می‌یابند و حقوق هر یک از آنان بر اساس‌عدد مبنای گروه مربوط تعیین خواهد شد. نخست‌وزیران دوران انقلاب اسلامی با معاون اول رئیس جمهوری همطراز
می‌گردند.
تبصره ۴ – دولت مکلف است تغییر ضریب حقوق موضوع ماده ۳۳ قانون استخدام کشوری و اصلاحات بعدی آنرا که همه‌ساله با توجه به شاخص‌هزینه زندگی مشترکاً توسط سازمان امور اداری و استخدامی کشور، وزارت امور اقتصادی و دارایی، سازمان برنامه و بودجه و بانک جمهوری اسلامی‌ایران پیشنهاد خواهد شد مورد تصویب قرار دهد و به همین منظور
نسبت حقوق بازنشستگان و مستمری‌بگیران را افزایش دهد.