قانون تعاریف و ضوابط تقسیمات کشوری (مصوب ۱۳۶۲/۴/۱۵ با اصلاحات و الحاقات بعدی) – ماده ۷
ماده ۷ – شهرستان واحدی از تقسیمات کشوری است با محدوده جغرافیایی معین که از به هم پیوستن چند بخش همجوار که از نظر عوامل طبیعی‚اجتماعی‚ اقتصادی‚ سیاسی و فرهنگی واحد متناسب و همگنی را به وجود آورده‌اند.
تبصره ۱ – حداقل جمعیت شهرستان با در نظر گرفتن وضع پراکندگی و اقلیمی کشور به دو درجه تراکمی به شرح زیر تقسیم می‌شود.
الف – تراکم زیاد ۱۲۰۰۰۰ نفر.
ب – تراکم متوسط ۸۰۰۰۰ نفر.
تبصره ۲ -(اصلاحی ۰۴/۱۲/۱۳۸۹) در نقاط کم تراکم‚ دورافتاده‚ مرزی‚ جزائری و کویری و نقاط کمتر توسعه‌یافته (طبق فهرست سالانه دولت)با توجه به کلیه شرایط اقلیمی‚ سیاسی‚ اقتصادی و اجتماعی با تصویب هیأت وزیران و در موارد استثنایی با تصویب مجلس شورای اسلامی می‌تواند کمتر از ۵۰ هزار نفر باشد.
تبصره ۳ – مرکز شهرستان یکی از شهرهای همان شهرستان است که مناسبترین کانون طبیعی‚ فرهنگی‚ اقتصادی‚ سیاسی و اجتماعی آن محدوده‌شناخته می‌شود.