قانون مربوط به اصلاحات اراضی مصوب ۲۴ اسفند ماه ۱۳۳۸ – ماده ۱
ماده اول – اصلاحاتی که در این قانون به کار برده شده از نظر اجرای این قانون به شرح زیر تعریف می‌شود:
۱ – کشاورزی – عبارت است از تولید محصول به وسیله عملیات زراعی و همچنین دامداری و تولید محصولات حیوانی.
۲ – کشاورز – کسی است که خود مالک زمین بوده و شخصاً به کشاورزی اشتغال دارد و منبع اصلی درآمد او از راه کشاورزی تأمین شود.
۳ – کمک کشاورز – کسی است که مالک زمین و عوامل دیگر کشاورزی نیست و در مقابل انجام کار معین کشاورزی مزد (نقدی یا جنسی) دریافت‌می‌کند.
۴ – زارع کسی است که مالک زمین نیست و در زمین متعلق به دیگری کشاورزی می‌کند و مقداری از محصول را به صورت نقدی یا جنسی به‌مالک می‌دهد.
۵ – رییس خانوار – کسی است که متکفل معاش خانوار است. ۶ – خانوار – عبارت است از زن و شوهر و فرزندانی که تحت تکفل یا ولایت رییس خانوار هستند و از نظر مقررات این قانون در حکم یک‌شخص محسوب می‌شوند.
۷ – مالک – کسی است که دارای زمین باشد بدون آن که شخصاً به کشاورزی اشتغال داشته باشد.
۸ – اشخاص مندرج در این قانون اعم است از اشخاص حقیقی و اشخاص حقوقی.
۹ – زمین – منظور از زمین (ارض) در این قانون زمینی است که بتوان آن را برای یک یا چند نوع از امور کشاورزی مورد استفاده قرار داد.
الف – زمین بائر – زمینی است که در آن عملیات زراعی انجام نگرفته باشد.
ب – اراضی موات – زمینهای بایری است که ملک اشخاص نمی‌باشد.
پ – مرتع – زمینی است اعم از کوه و دامنه یا زمین مسطح که به طور طبیعی حداقل هر هکتار آن بتواند یکصد کیلو وزن دام زنده را در یک فصل‌چرا تعلیف نماید و یا با توجه به عرف محل هیأت اصلاحات اراضی استان مرتع بودن آن را تأیید نماید.
ت – زمین آبی – زمینی است که زراعت آن از آب دائمی رود یا استخر یا قنات یا چشمه یا چاه و امثال آن آبیاری می‌شود.
ث – زمین دیم – زمینی است که زراعت آن از آب باران یا سیلاب مشروب می‌شود.
ج – بیشه یا قلمستان – زمینی است که در آن درختان غیر مثمر به وسیله اشخاص غرس شده و تعداد درخت در هر هکتار آن از هزار اصله تجاوز‌نماید.
چ – باغ میوه – زمینی است که در آن درختان میوه یا مو به وسیله اشخاص غرس و یا پیوند شده باشد و تعداد درخت میوه یا مو در هر هکتار آن از‌یکصد اصله کمتر نباشد و در مورد درختان خرما و زیتون تعداد در هر هکتار از پنجاه اصله کمتر نباشد.