نظریه مشورتی شماره ۷/۹۷/۲۹۹۶ مورخ ۱۳۹۸/۰۳/۱۹

۱-دو عامل تشدیدکننده مجازات، یعنی تعدد و تکرار، هر دو حکم مقنن است و هر کدام شرایط و خصوصیات خاص خود را دارد و در فرض سؤال که هر دو عامل تشدیدکننده مجازات وجود دارد، باید هر دو، در تشدید مجازات اعمال گردد و مجازات بر اساس مقررات هر دو عامل، تشدید شود و نصی که فقط یکی از این دو مقررات (تعدد یا تکرار) باید اعمال گردد، وجود ندارد. یعنی دادگاه مجازات هر یک از جرایم را بر اساس مقررات تعدد و تکرار، تعیین و سپس مجازات اشد به مرحله اجرا گذاشته می‌شود و با توجه به عبارت «از حداکثر به اضافه نصف آن تجاوز نکند» و «حداکثر مجازات تا یک و نیم برابر» که به ترتیب در دو ماده ۱۳۴ و ۱۳۷ قانون مجازات اسلامی ۱۳۹۲ آمده، دادگاه الزامی ندارد که حداکثر مجازات مقرر را (یک و نیم برابر) در اعمال تعدد و تکرار تعیین نماید.

۲-ملاک تشدید مجازات به علت تکرار جرم، ماده ۱۳۷ قانون مجازات اسلامی ۱۳۹۲ است؛ بنابراین، چنانچه فردی با داشتن سابقه محکومیت قطعی به یکی از مجازات‌های تعزیری از درجه یک تا شش از تاریخ قطعیت حکم تا حصول اعاده حیثیت یا شمول مرور زمان اجرای مجازات، مرتکب چندین فقره جرم درجه یک تا شش دیگری هم گردد، مجازات همه جرائم ارتکابی اخیر وی که از درجه یک تا شش هستند، بر اساس ماده ۱۳۷ قانون مزبور نیز تشدید می شود.