نظریه مشورتی شماره ۷/۹۷/۳۰۲۱ مورخ ۱۳۹۷/۱۲/۰۵
۱-اولاً: با توجه به تصریح ماده ۲۳۷ قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲، موارد بازداشت موقت الزامی، موضوع قوانین خاص به جز قوانین ناظر به جرایم نیروهای مسلح ملغی است، بنابراین بند «ج» ماده واحده «قانون لغو مجازات شلاق» مصوب ۶/۴/۱۳۴۴ نیز که در مورد متهمان ارتکاب جرح یا قتل به وسیله چاقو یا هر نوع اسلحه دیگر، در صورت وجود دلایل و قراین دال بر انتساب اتهام به متهم، صدور قرار بازداشت موقت را الزامی دانسته است، ملغی میباشد، ثانیاً: با تصویب قانون آیین دادرسی کیفری ۱۳۹۲ (در ماده ۲۳۷ این قانون) موارد جواز صدور قرار بازداشت موقت احصاء شده است. بنابراین در فرض استعلام صرف ارتکاب جرم با چاقو مجوز قانونی جهت صدور قرار بازداشت موقت نیست مگر این که با لحاظ میزان دیه متعلقه، ثلث دیه کامل یا بیش از آن باشد. بدیهی است که چنانجه ایراد جرح توأم با اتهام تظاهر، قدرتنمایی و ایجاد مزاحمت برای اشخاص به وسیله چاقو باشد، در این صورت با لحاظ بند «ت» ماده ۲۳۷ قانون فوقالذکر میتواند از موارد بازداشت موقت (در صورت وجود دلایل، قرائن و امارات کافی بر توجه اتهام به متهم) باشد.
۲-مراد از ۱۸ سال تمام شمسی همان ۱۷ سال و ۱۲ ماه کامل شمسی می باشد