نظریه مشورتی شماره ۷/۹۷/۲۶۸۳ مورخ ۱۳۹۸/۰۷/۲۳

مستفاد از ماده ۱۵۰ قانون مجازات اسلامی ۱۳۹۲، با عنایت به عبارت «… این حکم قطعی است ولی شخص نگهداری شده یا خویشاوندان وی، «هرگاه» علائم بهبود را مشاهده کردند حق اعتراض به این حکم را دارند.» مذکور در ماده موصوف این است که؛ حق اعتراض شخص نگهداری شده یا خویشاوندان او به دستور (دادستان مبنی بر نگهداری مجنون در مرکز مخصوص مراقبت، نگهداری و درمان تا رفع حالت خطرناک) و حکم موضوع این ماده (مبنی بر تأیید دادستان از سوی دادگاه) اساسا مقید به مهلت نبوده و تابع مشاهده علائم بهبود مجنون است و مقررات مربوط به اعتراض آراء از قبیل مواد ۴۲۶، ۴۲۷ و ۴۳۴ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ در مورد حق اعتراض مقرر در ماده ۱۵۰ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ منتفی است