مبحث دوم: در احکام شرط (مواد 235 تا 246)

بحثهای مرتبط: خیار تعذر تسلیم

ماده ۲۴۱ – ممکن است در معامله، شرط شود که یکی از متعاملین برای آنچه که به واسطه معامله، مشغول

ماده ۲۴۲ – هرگاه در عقد، شرط شده باشد که مشروط علیه مال معین را رهن دهد و آن مال

ماده ۲۴۳ – هرگاه در عقد، شرط شده باشد که ضامنی داده شود و این شرط انجام نگیرد مشروط له

ماده ۲۴۴ – طرف معامله که شرط به نفع او شده می تواند از عمل به آن شرط صرفنظر کند

ماده ۲۴۵ – اسقاط حق حاصل از شرط، ممکن است به لفظ باشد یا به فعل یعنی عملی که دلالت

ماده ۲۴۶ – در صورتی که معامله به واسطه اقاله یا فسخ بهم بخورد شرطی که در ضمن آن شده

ماده ۲۳۵ – هرگاه شرطی که در ضمن عقد شده است، شرط صفت باشد و معلوم شود آن صفت موجود

ماده ۲۳۶ – شرط نتیجه، در صورتی که حصول آن نتیجه، موقوف به سبب خاصی نباشد آن نتیجه به نفس

ماده ۲۳۷ – هرگاه شرط در ضمن عقد، شرط فعل باشد اثباتا یا نفیا، کسی که ملتزم به انجام شرط