بخش پنجم – ادله اثبات در امور کیفری (مواد 160 تا 213)

ماده ۲۱۲ – در صورتی که علم قاضی با ادله قانونی دیگر در تعارض باشد اگر علم، بیّن باقی بماند،

ماده ۲۱۳ – در تعارض سایر ادله با یکدیگر، اقرار بر شهادت شرعی، قسامه و سوگند مقدم است. همچنین شهادت

ماده ۲۰۴ – سوگند باید مطابق با ادعا، صریح در مقصود و بدون هرگونه ابهام باشد و از روی قطع

ماده ۲۰۵ – سوگند باید با لفظ باشد و در صورت تعذر، با نوشتن یا اشاره ای که روشن در

ماده ۲۰۶ – در مواردی که اشاره، مفهوم نباشد یا قاضی به زبان شخصی که سوگند یاد می کند، آشنا

ماده ۲۰۷ – سوگند فقط نسبت به طرفین دعوی و قائم مقام آنها مؤثر است.

ماده ۲۰۸ – حدود وتعزیرات با سوگند نفی یا اثبات نمی شود لکن قصاص، دیه، ارش و ضرر و زیان

ماده ۲۰۹ – هرگاه در دعاوی مالی مانند دیه جنایات و همچنین دعاویی که مقصود از آن مال است مانند

ماده ۲۱۰ – هرگاه ثابت شود سوگند، دروغ و یا اداءکننده سوگند فاقد شرایط قانونی بوده است، به سوگند مزبور

فصل پنجم – علم قاضی