فصل پانزدهم: در حواله (مواد 724 تا 733)

ماده ۷۲۸ – در صحت حواله، ملائت محال علیه شرط نیست.

ماده ۷۲۹ – هرگاه در وقت حواله، محال علیه معسر بوده و محتال جاهل به اعسار او باشد محتال می

ماده ۷۳۰ – پس از تحقق حواله، ذمه محیل از دینی که حواله داده بری وذمه محال علیه مشغول می

ماده ۷۳۱ – در صورتی که محال علیه مدیون محیل نبوده بعد از اداءوجه حواله می تواند به همان مقداری

ماده ۷۳۲ – حواله عقدی است لازم و هیچ یک از محیل و محتال ومحال علیه نمی تواند آن را

ماده ۷۳۳ – اگر در بیع، بایع حواله داده باشد که مشتری ثمن را به شخصی بدهد یا مشتری حواله

ماده ۷۲۴ – حواله عقدی است که به موجب آن طلب شخصی از ذمه مدیون به ذمه شخص ثالثی منتقل

ماده ۷۲۵ – حواله محقق نمی شود مگر با رضای محتال و قبول محال علیه.

ماده ۷۲۶ – اگر در مورد حواله، محیل مدیون محتال نباشد احکام حواله در آن جاری نخواهد بود.

ماده ۷۲۷ – برای صحت حواله لازم نیست که محال علیه مدیون به محیل باشددراین صورت محال علیه پس ازقبولی