نظریه مشورتی شماره ۷/۹۸/۱۳ مورخ ۱۳۹۸/۰۸/۱۲

۱- مطابق بند «ت» ماده ۲۸۲ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲ یکی از مجازات‌های (تخییری) حد محاربه، نفی بلد به صورت مطلق است و از ماده ۲۸۴ این قانون، تعیین مدت استنباط نمی‌شود و ذکر جمله «مدت نفی بلد در هر حال کمتر از یک‌سال نیست» در این ماده دلیل بر تعیین مدت نفی بلد نمی‌باشد؛ زیرا قید مذکور برای این است که چنان‌چه محارب در کمتر از یک سال توبه کند، نفی بلد تا یک سال ادامه می‌یابد و در هر صورت نفی بلد تا زمان توبه محارب ادامه خواهد داشت.
۲- عبارت «هر وقت بخواهد امکان جماع از طریق قبل را با وی داشته باشد» مندرج در ماده ۲۲۶ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲، معیار تشخیص معاذیری است که طبق ماده ۲۲۷ قانون پیش‌گفته فرد را از احصان خارج می‌کند. تشخیص خروج از احصان به واسطه مسافرت یا حبس با لحاظ عرف (ضابطه نوعی) و بر اساس وضعیت و شخصیت متهم به زنای محصنه از حیث جوانی، نیاز به همسر و مانند آن (ضابطه شخصی) تعیین می‌شود و احراز آن به نحو موردی و با توجه به محتویات پرونده با قاضی است.